Krawat

W nawiązaniu do mojego poprzedniego posta: co prawda Węgry nigdy "same" nie miały bezpośredniego dostępu do morza, lecz miały go pośrednio w ramach monarchii austro-węgierskiej, a mianowicie poprzez Chorwację/Dalmację. I tu zaczyna się kolejna ciekawostka językowa: Podczas wojny 30-letniej (1618 - 1648) toczonej pomiędzy krajami protestanckimi a katolickimi Habsburgami (czyli przede wszystkim Austria właśnie) zwerbowani do niej zostali żołnierze uznawani (przynajmniej wtedy) za najlepszych w Europie. Byli to Chorwaci, których uważano za takich po prostu dlatego, że kompletnie nie znali strachu. Chociaż Chorwaci walczyli w obcym kraju i musieli nosić obce im mundury, pozwolono im jednak zachować coś, co odróżniało ich od innych żołnierzy: chustki kawalerii, które dostali od swoich ukochanych (po chorwacku: podgutnice, czyli tak jakby po polsku: podszyjniki). Wiązali ją w bardzo szczególny sposób. Zaadoptowali ją później i udoskonalili Francuzi, gdyż Chorwaci w czasie tej wojny dotarli do Paryża a ich "wynalazek" okazał się tam przebojem. Stąd też nazwa: Chorwat - po chorwacku: Hrvat, po francusku: cravate, i z tego zrobił się krawat, zwany też węzłem krawatowym, czyli chorwackim. Chorwaci są z niego niezwykle dumni. Informację tę zaczerpnąłem z książki Jo Nesbo pod tytułem "Wybawiciel" (strona 135).